Od 8 lat usiłuję zrozumieć kraj, w którym pracuję i mieszkam. Gdy już wydaje mi się, że osiągnęłam cel, naraz wyskakuje kolejna niespodzianka. Jako Kwestor w Prezydium Parlamentu Europejskiego stale mam na biurku jakieś dossier związane z administracją brukselską, ostatnio np. z brakiem parkingów dla autobusów przywożących zaproszonych gości do Parlamentu. Niby miejsca są, ale zajęte przez samochody osobowe, policja samochodów wywozić nie będzie, bo to nie ich kompetencja. Każda służba podlega innemu rządowi ( są 4) i nawet zarządzanie chodnikiem wymaga wielostronnej umowy. Właśnie niedawno uczestniczyłam w ceremonii podpisania negocjowanej przez 2 lata umowy o wykorzystywaniu pasażu przed budynkiem Parlamentu.
Sprawa wydawała się być prosta: chcieliśmy, jako Parlament mieć wpływ na to, co będzie się działo bezpośrednio przed naszymi budynkami. Deptak nazwany w ub. roku - Esplanade Solidarność 1980*, nie należy, jako nieruchomość do Parlamentu, a ponieważ miasto udzielało zgody na różne komercyjne imprezy, na które nie mieliśmy wpływu, a które i tak były kojarzone Parlamentem (budząc zdziwienie, że promujemy np. jakieś marki samochodów) - trzeba było uregulować “zarządzanie chodnikiem”. Sześć bardzo ważnych podpisów pod kilkunastostronicowym dokumentem po dwóch latach sprawę doprowadziło do szczęśliwego finału.
Umowę podpisywali:
- Przewodniczący Parlamentu wraz z merytorycznie odpowiedzialną wiceprzewodniczącą,
- Burmistrz dzielnicy Ixelles, w której znajdują się nasze budynki,
- Burmistrz Brukseli,
- Minister, szef Rządu regionalnego Brukseli,
- Minister prac publicznych regionu Brukseli.
Belgia bezsprzecznie jest krajem wyjątkowym. Polecam robiący furorę wśród belgijskich cudzoziemców filmik : http://www.youtube.com/watch?v=Ceg6NQKHd70 .
Oto kilka ciekawszych wyjątków:
W Belgii daniem narodowym są francuskie frytki (french fries) z majonezem, dumą – produkowana w kraju najlepsza na świecie – szwajcarska czekolada. Tylko w Belgii Premier rządu śpiewając hymn narodowy, przez pomyłkę intonuje “Marsyliankę”. Najbardziej znanym belgijskim monumentem jest 20 centymetrowy, sikający chłopczyk - Manneken-Pis.
Belgowie mają skomplikowane życie, regulowane przez jeden centralny rząd ( bardzo ciężko wybieralny, ostatni powstawał przez 541 dni ustanawiając rekord świata w "bezrządziu") i trzy regionalne, które mają tyle samo uprawnień, co rząd narodowy, co oczywiście nie ułatwia współrządzenia.
Mają trzy oficjalne języki: francuski, flamandzki (niderlandzki) i niemiecki, ale to nie oznacza, że sami są trójjęzyczni. Walonowie przeważnie nie mówią po niderlandzku, Flamandowie nie rozumieją jak się do nich zwraca po francusku.
Tylko leżący centralnie region Brukseli jest dwujęzyczny. Flandria jest stricte jednojęzyczna, używa się tylko niderlandzkiego. Walonia jest francuskojęzyczna poza wyjątkami, gdzie mieszka mniejszość niemiecka.
Żeby udogodnić życie mniejszościom francuskiej w części niderlandzkiej i niemieckiej w części frankofońskiej, belgijskie władze zdecydowały, że podział na trzy regiony nie jest wydajny i stworzyły jeszcze kolejne trzy wspólnoty: niderlandzką, niemiecką i frankofońską, które tak jak władza centralna, mają swój rząd i parlament.
I tak na przykład frankofońska wspólnota wspiera kulturalne i społeczne inicjatywy we francuskojęzycznej części Belgii i w regionie Brukseli, ale nie może zapewnić wsparcia 300 tys. francuskojęzycznej ludności żyjącej w jednojęzycznej niderlandzkiej części Belgii.
Francuskojęzyczna rodzina z regionu Brukseli ma życie regulowane przez cztery różne rządy. Przykładowo, rząd belgijski zapewni wypłatę emerytury, frankofońska wspólnota sfinansuje studia, niderlandzka szkołę dla dzieci, a władze regionu Brukseli zadbają o recykling śmieci.
Z pozdrowieniami z Brukseli
Lidia Geringer de Oedenberg
* o nadaniu nazwy pisałam w notce: http://2009.salon24.pl/337806,promenada-solidarnosci-przed-budynkiem-pe-w-brukseli
